Αφού λοιπόν ξεχάστηκα
Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και τ' όμορφο καράβι,
καιρό πια ταξιδεύει μακρυά χωρίς εμένα,
εσύ που πίνεις χρόνια από του χρόνου το πηγάδι,
πιές ένα ποτήρι και για 'μένα,
αφού λοιπόν ξεχάστηκα στην όμορφή σας πόλη,
που πλέει μες στη νύχτα με τα φώτα αναμένα,
θα βγώ να περπατήσω θα βρώ που πήγαν όλοι,
όσοι ξεχάστηκαν απόψε σαν εμένα,
αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πρέπει να τα σβήσω,
τα φώτα του θεάτρου που αφήσατε αναμένα,
θα πάω στην τελευταία σειρά και θα καθήσω,
στη θέση που κρατήσατε για 'μένα,
και τότε ίσως μπορέσω να θυμηθώ τα λόγια,
που ακόμα κιτρινίζουν σε συρτάρια κλειδωμένα,
πείτε μου επιτέλους τι δείχνουν τα ρολόγια,
πείτε το επιτέλους και σε 'μένα,
αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σα τρένο,
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμη εδώ να περιμένω,
απόψε ίσως δε λείψω σε κανένα
-- "Αφού λοιπόν ξεχάστηκα", Παύλος Παυλίδης, 2004
PS. Apologies to our non-greek audience (yes, both of you)
posted by Anonymous at
12:52 PM
3 Comments:
So since I forgot myself and the beautiful boat,
for a long time traveling far without you,
you who drink years from the well of time,
drink a glass for me too.
(shall I continue?)
Sure, if you feel like, you are doing a great job!
(turns out blogger is a much more reliable means of communication than gmail...)
A glass? A cup! (duh)
I was rushed. What can I say? But this weekend, sth happened that mitigates in my favor. There was this fakey-fakey tourist restaurant with totally outrageous platters and plates (the salad plates were shaped like long leaves, more appropriate for a hot dog than a salad) and the drinking glasses weren't glasses at all, but fakey-fakey orange ceramic cups. Pouring water into one of those jobs was one thing, but I also realized that one of the most satisfying aspects of drinking water... is knowing what you're drinking.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home